Een bruiloft met een geurtje

Op 14 juni trouwen Sylvia Mirrer en John Jagt met elkaar, maar er zit wel een luchtje aan hun bruiloft: dat komt door het visthema. John is gek op vissen en Sylvia op John, dus organiseert ze een bruiloft in teken van zijn favoriete sport.

Het begon eigenlijk met een vissersgrapje: een bruid die een man aan de haak slaat. Het kersverse bruidspaar vond dat zo leuk dat ze hun bruiloft helemaal in visstijl hebben gevierd.

Sylvia en John gaan een hele tijd terug. Zij ontmoette hem via een wederzijdse vriendin, die bij John in de hengelsportzaak werkt. Ze kletsen vaak bij, waarbij Sylvia ook John zag. Liefde op het eerste gezicht was het echter niet: Sylvia had een vriend en John was getrouwd. Uiteindelijk werden ze allebei vrijgezel. Als partners in crime gingen ze wel eens stappen, met veel gezelligheid maar zonder het idee om samen iets te beginnen.

Langzaam maar zeker worden ze compleet verliefd en ruim zeven jaar later wil Sylvia trouwen. “John hoefde niet per se, hij was al eens getrouwd geweest. Maar ik vond het zo leuk om te trouwen met alles erop en eraan, dat hij me dat graag gunde.”

De dag begint rustig. Als om 6 uur de wekker gaat, heeft Sylvia tijd nodig om wakker te worden en koffie te drinken. Samen met John eet ze aan het aanrecht een boterhammetje – rust om te zitten heeft ze niet. Ze heeft spierpijn en zelfs hartkloppingen. De kapster Denise Deltenre, tevens vriendin en getuige, arriveert om half negen. Pas dan gaan de hartkloppingen weg. “Toch was ik niet zenuwachtig, ik heb heerlijk geslapen. Ik wilde vroeg naar bed, maar dat lukte niet. Met het risico op wallen in mijn achterhoofd ben ik uiteindelijk gaan slapen.”

Met de komst van de kapster verdwijnt John: hij mag er niet bij zijn als Sylvia haar jurk aantrekt. Even later haalt hij haar op met de Amerikaanse trouwauto en rijden ze naar hun fotolocaties: de mooie tuin van De Oliphant, de hengelsportzaak, waar ook het Visblad foto’s maakt en Charloisse hoofd in Rotterdam-Zuid. De hengel en het schepnet van John zijn ook mee. Na afloop gaan ze naar De Oliphant, waar ze worden onthaald door vrienden en familie.

Naast de taarttopper van de vissende bruid die ook op de trouwkaart stond, zijn er ook bellenblazen en trouwbedankjes met dezelfde afbeelding en pastilleblikjes met dropvisjes. Achterin de trouwauto ligt crèmewit tule met kussende vissen en achter de auto hangen lege blikjes en schuursponsjes met vissen erop.

De plechtigheid verloopt met veel humor. Bij het verlaten van de zaal speelt er een kerstliedje: Sylvia en John zijn allebei gek op kerst. Het bruidsboeket is extra bijzonder voor Sylvia, want de ketting met medaillon van haar hond die ze altijd draagt, is verwerkt in het boeket.

Het diner, feest en taart eten vindt plaats in Partycentrum ’t Veerhuys, dat op een bruin café lijkt. Met ongeveer 160 gasten is het een gezellig en swingend feest. Om 1 uur is het afgelopen en vertrekt Sylvia met een klein groepje naar huis, om daar haar voordeur met afzetlint aan te treffen.

Sylvia moet hoognodig naar het toilet, maar moet eerst door het lint. De voordeur is snel genoeg vrij, maar de hal en de woonkamer zijn ook versierd met afzetlint en confetti. Net zoals de trap en het bed… Sylvia moet er hard om lachen en gaat uiteindelijk om 5 uur slapen. Ze droomt nog steeds na over haar bruiloft en heeft er ook een eigen pagina over gemaakt.